امروز
اتفاقی این تیتر را در یک روزنامه خواندم: " ماجرای مشهورترین قربانی 11
سپتامبر" و بار دیگر ماهیت این به اصطلاح منابع اطلاع رسانی، حالم را بد کرد.
به گمانم دیگر حتی عبارت منابع اطلاع رسانی نیز برای این بلندگوهای اخبار و حوادث، زیادی است. حفره های بزرگ و کوچکی که تمام احساس و ارزش زیستن را از مفهومی به نام
انسان بیرون می کشند و تصویری توخالی و خنثی از آن را به صورت آدم پرت می کنند.
جمع انسانی را در حد عدد و رقم تقلیل می دهند و انگار به ذره شوقی برای نفس
کشیدن و زیستن می خندند.
و در این
میان، چقدر هنر و عشق مداوم آن به مقام انسان و ارزش های والای انسانی، حیاتی و
ستایش برانگیز است. از چند روز پیش از سالگرد 11 سپتامبر، فکر ِ برای نمی دانم
چندمین بار دیدن فیلم *Extremely
Loud & Incredibly Close* رهایم نمی کرد. داستان پسری که پدرش را در این حادثه از دست می دهد و
حالا تنها کلیدی از پدر برایش باقی مانده. فیلم تلاش پسر است تا در پی یافتن قفل
این کلید، به پدرش دوباره نزدیک شود. فکر می کنم هرچقدر در این جمله ی "ماجرای مشهورترین قربانی 11 سپتامبر" بی رحمی و بی فکری موج می زند، چطور یک
فیلم به همان اندازه می تواند در اوج شرافت، ما را به آنچه که بر دیگری می گذرد،
نزدیک کند.
تنها هنر
می تواند به ما یادآوری کند که تا چه حد در هنگام فروریختن آوارهای رنج بر سرمان،
شبیه هم هستیم و امر ناممکن درک شرایط دیگر انسان ها را حتی بی دانستن دلایل، برای ما ممکن سازد. مگر در
برخوردی نزدیک، هرگز بر ما روشن نمی شود که میان انسان هایی که در مکان ها و شرایط
مختلف، به اشکال گوناگون متحمل رنج می شوند، روح کدامیک شکننده تر است و ** این ماهیت
دلپذیر هنر است که صدای همه لب های فروبسته باشد.**
پیشنهاد
می کنم اگر فیلم را ندیده اید، ببینیدش. این فیلم را نه فقط به دلیل سالگرد 11
سپتامبر، که به این خاطر باید تماشا کرد که برای مدتی و تا حد ممکن از توده ی
انبوه بلندگوهای اخبار و حوادث که ناخواسته تا فرق سرمان دنیا را پر کرده اند و
استاد عادی جلوه دادن رنج انسان ها هستند، فاصله گرفته باشیم.
که
ببینیم ما انسان ها، بغایت به هم نزدیکیم و به طرز شگفت انگیزی به هم شبیه هستیم. که
ببینیم همیشه راه دیگری هست. میان دست کشیدن به خالی ِ تلخی و یا تسلیم سرمای
استخوان سوز ِ بی حسی شدن. راهی که هیچ کس، مطلقاً هیچکس به ما نشان اش نمی دهد. راهی
که بخاطرش باید کوله بارمان سبک باشد، خالی از هر حسی که منفی است. راهی که بخاطرش
باید دشواری ِ حرکت کردن و تماشاگر خود بودن را با جان و دل بپذیریم،
خودمان چند و چونش را کشف کنیم و هرچقدر باریکه راه و ناهموار، خودمان بسازیم
اش. و در این میان، اگر لطیف تابیدن ِ بی دلیل و جاری بودن ِ مداوم، کار ما نیست،
پس کار چه کسی ست؟
(*): Extremely Loud & Incredibly Close.(2012) Director: Stephen Daldry
(**): Andrei Tarkovsky
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر