در تابلوی «دو پرتره»، اثر پِدِر سِوِرین و ماری کرویِر، دو نقاش پرتره ی یکدیگر را کشیده اند. هر پرتره امّا تلفیقی از شخصیت هر دوی آن ها است. منطق و دقت حساب شده ی سِوِرین، رنگ های سرد را برای به تصویر کشیدن چهره ی ماری انتخاب کرده است؛ امری که هوشمندی درون چشمها و اطمینان نهفته در لب های ظریف ماری را پررنگ تر می کند. پرتره ی سِوِرین امّا گرم و مبهم است. عطوفت سِوِرین در ترکیب با ابهامی که نشان از جستجوگری و مطلق گریزی ماری به عنوان نقاشی جوان دارد و طبع ظریف او که به درستی نگاه نافذ سِوِرین در مقام نقاشی با تجربه را فاش کرده است.
در نقاشی، منظره از دریچه ی چشم نقاش به درون او سرازیر می شود و آنچه بر بوم می نشیند پژواکی است که از جغرافیای تن نقاش برخاسته است. امری که در تابلوی «دو پرتره» کاملاً مشهود است. کشف وجهی زیبا و پنهان در دیگری که با جهان کشف نشده ی درون نقاش می آمیزد و روی بوم، بر هر دوی آن ها عیان می گردد. آنچنانکه سزان می گوید: «منظره در من خود را کشف می کند. من خودآگاه او هستم».
Double Portrait~1890
Artists: Peder Severin Krøyer & Marie Krøyer
