ما از طریق تن
به درک فضایی می رسیم؛ زمانی که در اطراف و داخل یک بنا حرکت می کنیم و چشمانمان به
مدد این تن امکان تماشای سطوح و کنج ها را در تمامی زوایا می یابد. در این میان،
شاید رقص زیباترین نوع کاوش در یک فضا باشد. در چرخش ها، سایش و ضربه های فکر شده ی
پاها بر زمین و نقش های نامرئی که دست ها در فضا می کشند. در این حالت است که می شود
چشم ها را بست و باز هم به ادراک فضایی رسید. حالتی که در آن، تن سراسر ارگانِ حسیِ شنوایی و لامسه است. حالتی که در آن به قول نیچه، با سرپنجه ی پاها می شنویم.
امّا کاری که
گروه رقص «Bandaloop» می کند، به درک فضایی ابعادی تازه می بخشد: رقص عمودی بر کالبد
معماری. اگر از یک منظر، معماری تعامل زیبا و هوشمندانه ی انسان با نیروی جاذبه
باشد، اعضای این گروه با چیرگی ظریف بر نیروی جاذبه، بر لبه ی تیز این تعامل می رقصند:
آن هنگام که سطوح عمودی ساختمان به واسطه ی تنِ رقصنده ها، گستره ای است افقی برای
کشف، در مرز میان معماری و آسمان، در حد فاصل رقص، سقوط و پرواز.
Grand Opening of
100 Northern Avenue
Boston~ 2016
Performed by:
Bandaloop
